prefiero ser español a ser yankee

Este fin de semana dixeronme esta frase nunha festa e fiquei abraiada, bem, non abraiada, senon...espectante cunha realidade na que nunca pensara, "abraiaaespectada"
O que me chamou a atención da frase foi isa constatación de que el estaba a referenciar unha realidade habitual para el...que eu xamais me plantexei. Eu non son espanhola, non me sinto, pero sí sinto que vivo dominada por un imperio, o español mais nunca achei a necesidade de facer a escolha entre estas duas realidades imperialistas tan ponzonhentas.Posiblemente non che son tan práctica.

A frase foi dita con retranca, evidentemente,e o tipo tinha unha forma de pensar do máis inxeniosa, falamos un bom anaco, falou el, na verdade, seguindo esa teima tan masculina de: "escuchame, a mí, tú, pequeña estrella del camino; yo te daré una verdad tú me das la inspiración, la luz que me ayuda a clarificar...."dixo algunhas cousas que me poden axudar nos pensamentos, outras tantas, a mín, non me van levar a ningures.Pero esta frase ficou clavada na minha testa porque exemplifica moitas cousas, un sentimento de sometimento a un imperio, un plantexamento práctico da realidade, (elixiu entre os seus dous imperios históricos), unha realidade moi diversa a minha.

Tiven moitas outras conversas esa noite, e moitas outras discusións ideolóxicas....

Esquecin especificar que o meu interlocutor era chileno.

juriia falestina

En moitas cousas son bastante radikal, no senso máis estremo do termo, no senso negativo, diríamos nesta sociedade que adoptou posturas moderadas en aras de certo sentido místico-budista da realidade, non a violencia, non o recheitamento tácito,....; non sei...penso que a violencia é necesarias as veces, penso que comprender e compartir son termos diversos, penso que hai que crear un termo lingüístico novo para cando queiras dicer: acho que entendo a teu comportamento pero non comparto posturas.

Palestina é un dos meus radikalismos. Considero que o estado de Israel é un estado "antiético", "amoral", un grupo de sionistas (que non che son o mesmo que os xudeos) ricos mercaronlhe à O.N.U un pedazo de país para crear a súa economía a pracer.
Onte foi o día de apoio a Palestina, non o sabía, perdón, perdo as datas e os nomes.


Foto: Alexandra Boulat

linguaxe

A linguaxe forma parte da manipulación social, esta realidade tan contundente está pouco nas nosas mentes penso.
Hoxe nas aulas un dos meus alunos, que penso que é homosexual, máis eu,( que ando na procura da minha sexualidade), mantivemos unha conversa sobor da súa "parelha" sen especificar sexo, nen el, nen ela... sempre establecidos na ambiguedad; tamén me escoito a mín mesma facendo o mesmo e síntome a mín mesma co medo hacia a reación dos demáis; non medo o que sintan, medo à reación, ao comportamento.
Esta realidade non existía antes para min, pululaba consciente de que era duro ter unha sexualidade diferente à establecida pero non era capaz de perceber estes pequenos detaies do cotidiano; agora tes que escoitar a un dos teus companheiros aconselharte sobor si os homes nórdicos son bos para tí, ou duas companheiras facendo comentarios entre risas, "pero eu son heterosexual" é percorre a tua mente un enorme: eih?????, isto non vai comigo; sintes que non é a túa realidade e síntese nun valeiro.
Qué a vaian ranhar!!!!!pensas, pero ista non é a cuestión.


Foto de Lauren Greenfield, "agengy vii"

Vera e Boulat

Fai tempo, caseque un mes e medio chegou a minha vida Vera e desapareceu Boulat.

Con Vera chegou a min unha nova forma de viver que me enche de incognitas, de lugares desconhecidos, funciono coma unha rapariga a descobrir o mundo, é unha sensación estrana aos 35, cando pensas que xa tes as cousas algo establecidas dentro de tí, chega alguén que che fai ver até qué punto andabas metidinha nas estructuras pechadas da sociedade. Non sei ónde me levarà este caminho, pero non me deixo amedentrar, ainda. Sinto unha liberdade desconhecida até agora.

Boulat morreu o mesmo día que Vera voltaba a súa casa, Alexandra é unha referencia persoal diferente, para mín era unha mirada a seguir. Un olhar que se perde, nunca máis,...

Foto Alexandra Boulat; "agency vii"

ahí vai!!!!!

As veces as cousas semelhan que non se poden dicer, vasta que digas algo coma: "Son feliz" para que che entre à angoxa de terte excedido. Pecha a boca!!! dicía meu pai moitas veces...... No fondo de toda esta leria está o medo, no fondo de moitas angoxas existencias está o medo, medo a sofrer, medo a que che fagan dano, medo a que venha o destino e te castigue por seren feliz, por estares sosegada e tranquila....tod+s formamos parte dunha cultura!!!!.

Esclavitude

Ista é a esclavitude do século XXI, trabalhar por unha miseria que non che chega para viver, non saber si a próxima semán terás trabalho ou non, non saber con certeza cánto é o teu soldo,... Así é a minha realidade laboral, fai dous meses que cobro finiquito no lugar de soldo, (porque todos os meses remato o contrato para seren contratada de novo), que non podo facer as contas do meu soldo porque non sei cánto é o soldo base, cánto me corresponde por finiquito, canto pola vacacións, canto pola paga extraordinaria; por moito que faga números, eles son sempre unha aproximación a minha nómina, sinto que todos os meses a minha empresa rouba 50 ou 60 euros do meu. Agora tenho contrato de catro horas, agora de seis, agora trabalho en neghro, agora trabalho de nove a sete e fago catro horas extra, agora trabalho de nove a cinco e...non tenho vacacións, non podo facer plans, estou atada o trabalho, à necesidade de teren un soldo e cubrir unha seguridade social.
Ainda que debo estar contenta, eu son mestra de español, tenho un trabalho do que gosto; hai moit+s outr+s vencelhad+s a merdas maiores para poder sobreviver.
Pensamos que vivimos con democracia e sen esclavitude, pero a democracia sen conhecemento, sen capacidade de autocrítica, sen reconhecemneto dos erros, sen pensamento social non é máis que unha dictadura do poder, e estes trabalhos de merda os que nos someten porque cada día somos máis humáns a englosar as filas do proletariado- burgués, ou do proletareiado sen conciencia, é unha nova esclavitude; ou a nova cara da antiga esclavitude.
Hoxe estou realmente cabreada pero por moito que o pense non sei a ónde liscar, as cousas están igual de mal en todas partes, o mundo divídese en ricos e pobres, ser rico é inmoral ser pobre é unha condena.

lingua e imperio

É increibel comprobar até que punto o imperio está interiorizado dentro de cada unha/un.
Nas minhas aulas tenho comprovado que os alumnos anglófon+s son, case sempre, lent+s. Hailhes que explicar dende o comenzo que as linguas son seres diferentes, con normas diferentes e reglas diferentes. Non é que el+s non sexan conscientes da existencia das linguas é que non son capaces de asimilar cousas tan básicas coma as diversas conjungacións cos pronomes ou persoas, ponhen os olhos coma platos cando descubren a diversidade formal do verbo ser, ainda que lhes digas que é "to be"; tes que declinar o verbo en inglés a carón do verbo en español e ir relacionando as persoas, as formas para que descubran os cambios. Penso que ainda que el+s perciben outras linguas e son conscientes da súa existencia non tiveron nunca a necesidade de se expresarse fora do inglés, caminhen por onde caminhen, ainda que viaxen moito, sempre poden falar na súa lingua nae e non tenhen a necesidade de abrirse, de conhecer, viven cerrados no hermetismo cultural da hexemonía lingüística; é unha demostración, para mí, do "obscurantismo imperial" e podemos relacionar este fenómeno con todos os outros que levan a pensar que o que non está interiorizado en tí é negativo ou incompresibel.
Non é unha norma para tod+s, conhezo alglófon+s cunha enorme capacidade para aprender linguas, pero é un feito reiterado na gran maioría das minhas aulas; e faime pensar até qué punto cada unha/un de nos non está asimilad+ a unhas normas de difícil ruptura

Haiche vai, panha!!!!

Eu non me sinto "espahola", dou gracas por ilo a quen sexa. Nunca tiven ningún sentimento de apego hacia ela, a pesar de que dou aulas de castelán; estudiei castelán porque gustaba da literatura hispanoamericana e dou aulas de espahnol porque gosto do trabalho e dame para comer e viaxar.

Pero sí sinto un fondo sentimento de orgulho hacia +s republican+s; sei que soa antiguo nestes tempos de delexicalización dos conceitos pero para mín el+s deron a súa vida polos dereitos d+s demáis e merecen un reconhecemento que non tenhen. Haiche poucos povos tan cobardes como o espanhol, e poucos que se permitan o luxo de desfacerse dunha loita revolucionaria tan fermosa como foi a defensa da república frente o fascismo; pero este fin de semana esa panda de carcas e conservadores demostraron que poden dar unha volta máis, chegar un chisco máis lonxe.

Non digo nada polo feito de que uns cristianos radicalizados (imos comenzar a utilizar o termo na súa xusta medida) levaran as bandeiras franquistas diante do vaticano para pedires a beatización dun punhado de fascistas; iso vai con eles, tenho conciencia de que ahí non che hai moito para facer.

O que non remato de entender é o por qué non se puxeron en pe os restantes habitantes dese país,¿ cómo se pode viver sen sentir un mínimo de furia pola inxusticia? ¿cómo se pode aturar a uns políticos dicer que a lei da "memória histórica" rompe espanha (ja,ja, ja!!!!) e permitirlhes, a esos mesmos políticos, a beatificación de 450 fascistas en nome da paz de españa? 450 fascistas que, ademáis, califican coma mártires da guerra.

E ahí están, os e as españoles e españolas a beber, comer, viaxar e pagar a sua hipoteca. A malviver sen dignidade, porque haiche que ser moi pobre de espíritu e moi langrán para non molestarse por isto.

Pantasmas e mentiras

Levo anos a me escoitar diciendo o mesmo, moitos anos mirando cara o meu ombligo para ver sempre os mesmos defectos; non che hai forma de cambiar os????? semelha que non, ou non quero, ou non podo ou gosto de seren tan patéticamete débil.

Haiche que ser moi forte para afrontar a verdade, habitualmente cada un de nos, eu ao menos, vivo nunha mentira consciente, (igual que fan as personaxes de Onetti, non che é unha invención minha); a realidade está alí...pero ela é demasiado forte para áfrontar a, así que un/ha colócase a nebulosa da incertidume, nas múltiples posibilidades que nos ofrece a razón cos seus desvaríos, e comenza a ver a película en proyección....consciente de que está sentada a contemplar pero demasiado atemorizada.

Co tempo as mentiras da razón xa non tenhen senso, porque a verdade deixa de doer; pero entón estaremos entretidos noutra mentira diferente, esencial para o noso ego nese momento.

Eu ando últimamente a crer nunha amistade caseque imposibel (o cáseque é parte da sinrazón razonada?), porque é demasiado difícil reconhecer que estiven sumerxida nos derradeiros tres anos nunha realidade estrambóticamente inorgulhosa; ou quizáis a mentira sexa a imposibilidade da amistade para xustificar unha dor que non lisca máis; haberá que esperar para saber ónde está realmente a verdade e ónde a mentira, ónde me estou amentir??? Seino...non o sei, seino..non o sei....

É un xogo da minha testa, vou comenzar a entender iso da razón da sinrazón....coma dicía Cervantes.

Pantasmapupas

Á Chula das Pupas acércanselle as pantasmas do pasado: uhhhh!!!! uhhhhhh!!!!!

Venhen disfranzando angoxas novas, é máis fácil pensar no pasado que no futuro; e porque Pupinhas non gosta de se desfacer de nada, gosta de reter as lembranzas dentro, polos séculos dos séculos até de tanto pó que pinhan quedan ocultas nalgures.

Agora vai....

Así é

Mira para un lado, mira, mira, mira para o outro!!! Sempre hai que andar a mirar oredor, xente, xente, xentinha que pasa e que fica en tí ; ves xente que se alonxa e hai que deixar a ir, todos/as debemos caminhar o noso ritmo, abandonar as carencias, recuperar os anhelos.... unha mira e non quere entender, ainda que entenda.

Moitas veces non hai forma de ponherse no lugar dos demáis, non podes facer suposicións sobor do desconhecido...pero podes ver as evidencias e actuar na consecuencia..xa está, para eso nos sirve a razón, non para comprender, só para analizar...

Vou durmirrrrrr

Cartos

Son cousas raras as mentes humáns, somos capaces de nos convencer de case calquer cousa que se nos antolhe, non tes algo de medo de tí mesma/o?, eu sinto arrepios, pero igual miro cara outro recuncho no instante de reconhecer unha crítica.

Vivimos en mundos de abundancia, acó arriba, pero para manter a nosa abundancia, para xerar máis disto, debemos convencer os demáis de que o melhor do mundo e mercar, mercar e mercar. Así lhes inflinximos os países máis "pobres", ( pobres pola nosa culpa, pobres no noso sistema), que nestes lares vivimos de medo, a morrer de felicidade. E eles venhen, venhen a conquistar o sonho das américas, (das américas europeas) a trabalhar de esclavos, a ganhar unha merda, a morrer no intento...

Como remate final desta sinrazón, agora sae unha lei que permite ponherlhes una camisa de forza a aqueles inmigrantes repatriados, ponherlhe a camisa de forza no avión de volta as suás casas, de volta o inicio, en avión Iberia...hostias!!!!

O culmen, o punto final, o estado superior da inxusticia argumentan que esta lei sae para protexes os inmigrantes de morrer debido as súas teimas por ficar.

Reproduzo: "El Pais" 3 de octubre 2007

".... han colaborado en la elaboración de la norma, que consideraron vital tras el caso

Aikpitanhi, quien falleció amordazado tras resistirse violentamente a la expulsión en un vuelo comercial en el que se le devolvía a Nigeria escoltado por tres policías, dada su corpulencia."

Arrediola, era King Kong?, Cómo fai unha persoa para morrer amordazada? eche un enigma de mago.

Nino

Hai che vou, a me bater coma unha conga; pra li, pra la, pra aká, pra kí. Este fin de semán morreu o Nino e con él un chisco de min, aquela coa que me saía a ledicia de che poder dar uns mimos sentado no colo a ronronear. Tenho unha semiincomunicación-introspectiva nas entranhas dende fai tempo, guiada por diversas mancheas de incertidumes; agora síntome un chisco máis preto de min, na soedade desta dor que non se pode compartir. Escoito música a todo volumen procurando encher un hoco, unha parte de min que non se manifesta, unha parte a que che que da por ponher nos demáis necesidades que non poden cumplir.....E, de repente, un dos meus pilares de cotidiano agarimo desaparece da parte alta da Rambla,alí, na saída do FNAC, de fronte da porta...unha das minhas miradas de Barcelona desaparece para sempre.... Un bico,meu rei!!!!!

Muriko

É unha regla clara que o egoismo é o maligno neste mundo??? Da pra pensar, non é??? No difícil dilema de axudar a alguén que está na desesperada a te afundir e salvarte a tí mesmo/a, cal é o caminho ético a seguir...???
Podes ficar alí, a comprender, porque comprender, comprender, o que se dí comprender...todos/as somos comprensibeis, dende Gandhi até o último torturador do mundo; a mirar cos ollinhos de amor a quen che fai dano por necesidade, por seren incapaz de reaccionar ante o mundo doutra maneira. " Ehhh...- pensas", e alí andas a te magulhar, a deixar que te magulhen levada por o sentimento supremo da comprensión, da bondade,.....
Nesta soedade de yin e yan, comprender non é compartir, condescender, permitir...ou, simplesmente non todo se pode comprender...e o yin-yan pendular tórnase na contra da razón; dende o profundo da alma sae unha garra de egoismo, o contrario da comprensión, a defenderte.

Dano

Ahí che vai Pupa- Chula a reflexionar sobor da dor, da súa dor, evidentemente; porque a dor persoal escenifica a dor xeral, e viceversa. Todos e todas andamos a vagar por un mundo movido polas mesmas insensateces, no teu recuncho ou na parte histórica da que formas partes.
Ela, minha parrula, que tende a deixarme devaluar, remata de vir da certidumbre de que sempre fica en tí un chisco do desprecio que te deixas inflinxir, esa idea de que non vales soa, de que dependes do outro/a.
E Chuchola à das Pupas pensa que vai ser melhor coidarse melhor, porque despoís venche esta enchenta de incertidume.

Antisemitisto

Acunhei unha nova concepción dista palabra nas minhas aulas de espanhol co supremo dereito-manipulador que me concede o desconhecemento das minhas alumnas, neste caso.
Argumentei que coma tanto o hebreo coma o árabe son linguas semíticas, en tanto en canto as duas culturas son semíticas o "antisemitismo" é agora o odio os xudeos e os árabes, ficaron flaseadas!!! pero a realidade non tardou moito en me conceder a "razón".
Non o podo evitar, dame por enrabiarme cos xornales e tenho que me conter para non ponherme en pé e comenzar a berrear....
"El País" de los pogres, publicaba hoxe varias de estas maravillas antisemíticas que pouco tenhen que ver cos xudios e menos cos sionistas.

"Trípoli logra de la U.E ventajas políticas y comerciales" Benita Ferrero- Waldner, la comisaria europea de Exteriores compara la dureza de la negociación con los regateos en un zoco árabe"

De novo a minha mente énchese de dúbidas existenciales, hai algunha diferencia entre regatear nun zoco árabe e nun zoco turco???? quizáis o árabe é máis duro ao regatear por culpa de seren unha lingua con muitas aspirantes ???? é duro regatear nos zocos? para quén?? non era o regateo, nos países que o tenhen, árabes ou non, un aliciente exótico fai uns anos?? Unha reunión da O.N.U é regateo?? ou aquí discutimos civilizadamente ponhendo enriba da mesa diversas propostas até chegar a un acordo intermedio, é dicer regatear, ti pides me isto para tí e isto para mí. Minha avoa regatea no mercadilho de Tui, podo considerar a unha integrista islámica pouco afeita as lindes democráticas????

Non tendo suficiente con isto, unha tal Ángeles Espinosa ofrécenos un pequerrecho artigo sobor das madrasas lugar onde: "en el cerrado mundo de las madrasas, los deseos se proyectan hasta hacerse convicciones y rara vez se cuestiona el ancestro". Son centros de perdición onde os rapaces non tenhen televisión nin internet, mánda caralho isto sí que é mirar hacia fora de occidente!!!!!! non me toques a pippp anxos querida, os nenos non necesitan t.v e internete para se divertir. O artigo non ten desperdicio.
"Durante los años 80 las escuelas coránicas de Pakistán se consideraban centro de entrenamiento de yihadistas que luego eran enviados a Afganistas" mal feito minha parrula, nos años 80 as escolas coránicas estaban ao noso favor, andaban a loitar cos americanos, eran boas, bonitinhas e os nenos divertíanse xogando o futbol nas lonxanas terras paupérrimas onde estudiaban

Pululan

Pululan as xentes, pululo eu, pulula o aire...caminho de ningures, todos e todas equivocados, todos a viver nesta cousa, palabra clave para falar do desconhocido; mentimos cando falamos, mentimos cando pensamos, mentimos inclusive cando sonhamos..mentímonos a nos, aos outros, a verdadeira falacia é o tempo ou a verdade? Malo si me votas en falta, malo si non me votas, malo para o corazón, malo para o orgulho.

Gostaría de poder seren máis clara, máis equilibrada... gostaría máis si o mundo fose máis claro e máis equilibrado... cómo pedirlhe os demáis o que ti non tes???

Hoxe nun periódico de tirada nacional vinha unha foto de Irak, dous nenos apuntando cunha pistola a outro neno que choraba, o título da nova: " E.E.U.U acusa a Teherán y Hezbolá de entrenar las milicias chiíes de Irak", evidentemente moitas preguntas:

- Quén caralho confía na información do tío Sam???

- Qué terán que ver estes nenos con Teherán, Hezbolá e os gringos???? Acaso cada neno irakí é un terrorista en potencia???

- Quénes son as milicias chiíes??? porque, en verdade Irak é un país de crenza chií, todos e todasos chiíes de Irak son entrenados nas armas, todo opaís é un criadeiro de terroristas??? claro que, non son os E.E.U.U uns terroristas????

Onte nunha das minhas clases fixemos mención ospresuntos intentos de atentados no centro de Londres,pregunteilhe a un inglés moi simpático qué pensaban eles, de quén pensaban que era a culpa destes intentos de mortes, a contestación:

- Al-Qaeda. ( É gracioso, votarlhe a culpa a unha pantasma)

- E logo....- insistín eu coa minha teima de falta de respeto- non pensades que a vosa historia de imperialismos pode ter provocado algo de todo isto.

- A culpa é de Al- Qaeda- recibín como resposta.

Ben... a minhas próximas lecións de castelán/espanhol comenzaran co verbo irregular "mentirse": yo memiento, tú te mientes, él se miente....enreflexivo!!!!!

Sensibleria

Deden ter razón aqueles que din que ando sensiblera nestes días porque as veces venhenme unhas ganas inauditas de estaren soa fora de todos eses comportamentos que me están a danhar, fora das frases-bofetada...soa a pasear sen xente conhecida...éntrame a dúbida de cánto dano estou a causar eu sen me decatar e instálase a certeza de que vivimos nunha sociedade que non se sabe relacionar, que non ten relacións sanas; suponho que estou demasiado perto da Amaia coas suas boas intencións para o mundo e a suas teorías de quearen relacións sanas, tan só relacións sanas... bonita utopia!!!!!
Deboche procurar un equilibrio para mín porque a desilusión o impregna tudo e así non se pode ir moi lonxe, é unha relación insana que establezo eu conmigo mesma.

Fontanarosa

Así che son as cousas e así imos chas contar.... semellan dicer todos os por promulgadores das noticias con ganas de seren promulgadores da xusticia. E eu cada día remato máis cabreada coa manipulación, non importa onde ponhas a tele ou onde abras o xornal, todas as novas venhen dadas a medias, sen analizar, sen especificar, hoxe saíu o gabilondo ( despois do que fai non merece o nome con maiúsculas) a falar de grupos radicais e violentos vascos que se negan a escoitar que o goberno claudicou ante eles e que andan por ahí a reventar mitines; saíu no xornal "El Mundo" unha entrevista sobor da actual situación do Líbano na que non aparecia o nome do entrevistador; na noite da H fan chistes referíndose a unha lei exipcia islámica, acaso tenhen dous tipos de leis en exipto, unha islámica e outra non,ou tan só queren nos facer relacionar islámico con inxusticia???
En verdade non é algo novo, non é que non saibamos todas estas cousas dende fai longos anos, pero...a carraxe surde igualinho.

As meigas dos maios

¡¡¡¡¡ Andan as meigas polos mundos!!! Vai tendo coidado!!!!

Gostan de remexer conciencias, de desfacer carinhos, de mudar as ganas, de facerche sentir o que non fixeches e gostar do que nunca tiveches.... andan a brincadeira, as moi luras... !!!!

Venche polo vento, sin que o percibas, un arrecendo a lacón con grelos cando estás coa gripe, na cama, gracias a este tempo do demo, frío hoxe, calor manhá, trinta grados o martes, choivas o mércores.....que governan as bruxas nos maios.....e líscase o teu corazón nesa precisa manhán na que querías nostalxias.

Son as meigas do maio....non hai remedio...paciencia e velas, farinha e ovo....

As nostalxias da Pupas

Ahí che vai a Chulona das Pupas a subir e a baixar montanhas, chucu chucu chucu chucu, chuuu,chuuuu, metidinha no tren...pi,píííííí...... Metidinha no tren da sudade, ainda non marchou e xa anda a pensar nas nostalxias.

Guruaaparuga

Guruapagua, parahipoleida,tatafilopoga.....
Hoxe non saen palabras nen pensamentos, voy segir a gaita a ver si gosto do gaiteiro, no peor dos casos sempre podo ir de vinhos baixo a choiva.

Imos,imos....

As cousas van despacinho, van de vagar hacia ningures... é che ise o senso da vida? ir indo a modinho deica a morte? Non hai grandes sensos para o caminho a non ser aqueles que ti mesma te pos, e a esperanza de terem bos momentos cos amigos/as, coa música, con futuros amores, co sexo, con calquera das múltiples drogas do éxtasis vital...
Levo ista amago de dor que non quere marchar ou na que eu teimo para non deixar a marchar, quizáis nun intento vago por reter parte do sentimento que algún día me uniu a alguén e que ten a obriga, agora, de desaparecer; debo acostumame à soidade pero a soidade é unha sensación, un modo de ser que esquecín, un espazo no que non me acostumo a estar. Cando vives con alguén formas parte disa persoa e isa persoa forma parte de ti, no desenganche non es capaz de te reconhecer porque xa non sabes até ónde chegabas ti e até onde o outro/a, debes voltar a te reconhecer, voltar a creer nas tuas ilusións.
Ben... é un caminho de moitos, consuelo de alguén.

Política, políticos....

Dende que es unha neninha sabes que a política é unha merda e que os políticos son uns merdentos, uns anaquinhos de merda clavados nun pau...qué se lle pode facer??? matar os estaría ben, pero vai en contra da ética e máis que matar os a eles habería que matar ó capital...., así que o mires por onde o mires a solución pasa polo cambio e todo cambio é unha revolución.
Hoxe gobernan nos mediante o medo, o terrorismo- din eles- medo o desconhecido, os non laicos, eses demos que van vir e nos van meter no tunel do tempo hasta chegar os templarios, uhhhh!!!! son a pantasma de Bin Laden!!! uhhhh! si non comes toda a sopa voute levar para o país dos talibáns, uhhhhh!!!!.
Así nos vai, nestes lares de occidente vivimos de espalda os árabes e os musulmáns ( que dito sexa de paso, non che son a mesma cousa), vemos os polo espelho pero non ches vemos as caras, escoitamos a periodistas que din que lhes dixeron, que leron ou escoitaron, pero que xamais pisaron un país musulmán máis dunha semán, en hotel de luxo, bebendo alcohol e escoitando a Edith Piaf; vivimos desinformados, sin saber nada deles e crendonos con opcións de opinar.
Con esta actitude de inaptitude tan só estamos a crear alonxamento, odio e medo. Estamos a interiorizar o terror e a expulsar o en forma de cegueira.

'asdiqa'i li Chula

A Chula das Pupas voltara a estar perdidinha dentro de sí, un caminho conhecido...a dúbida entre sair e seguir, entre deixar ou deixarse...non se debería andar a dubidar do que se ten certeza...pero..haí están os amigos, escoitan, aconsellan, non xuzgan e danche unha cama no seu lar, por certo, deixoume a cama do paraiso!!!!
Gracas, obrigada, mes de Xulho.

Qué se fai....????

Qué fai unha cando sinte o que sinto eu agora?,Qué sinto? Uhhhhhh ... sinto que por moito que queira non podo voltar atrás, porque si non vou pa diante tardarei más en cambiar, si permanezco onde estou podo reproducir un círculo vicioso sen fin....voltar a empezar algo onde xa non pode ficar nada levada pola felicidade das lembranzas, lembranzas adoradas coa distancia..... Sinto que quero rematar esta dor, pero a ela non che ven a teima de se marchar.
Qué se fai?

O campo de estrelas

Hoxe din unha volta pola minha cidade, facía sol e iso, a xentinha da meu paisito fainos perder o norte, saiumos todos a celebrar.

O son.

Fai anos escoitei esta canción a Marisa Monte.

Deixe-me ir,

preciso andar

Vou por aí a procurar

Rir pra não chorar

Quero assistir ao sol nascer

Ver as águas dos rios correr

Ouvir os pássaros cantar

Eu quero nascer,

quero viver

Deixe-me ir

preciso andar

Vou por aí a procurar

Rir pra não chorar

Se alguém por mim perguntar

Diga que eu só vou voltar

Quando eu me encontrar

Quero assistir ao sol nascer

Ver as águas do rio correr

Ouvir os pássaros cantar

Eu quero nascer, quero viver

Deixe-me ir

preciso andar

Vou por aí a procurar

Rir pra não chorar

Sinto que reflicta unha parte de min, agora tamén, quizáis, unha parte de tí; queridinha loira catalana que andas polas indias.

Buuuuuu!!!!!

Son o pantasma/fantasma de nunca xamais!
Buuuuuu!
Venho de alá, de ningures, a caminhar pola alfombrinha dorada de baldosíns. Son parte do universo, da metamorfoses do medo.
Buuuuu!
Venho xantar!


Mil bicos para a loira isa que está nas indias a durmir cos escorpións e as

eu

Eu era eu, agora tamén son eu, manhán seguirei a seren así?, con esta costume que se inclina cara a door, o victimismo enfundado en caridade, unha letra de tango constante...

O espíritu pupón

A Chula de Pupa debe dicer adeus hoxe à princesinha de ollos azuis, princesa dos mil traballos pra poder pagar a viaxe e a estancia. Ollos azuis marcha en solitario, de modo que Pupa pensa,libidinosamente, pa dentro: ¡Vive la vida disfrutando de los mil amores!. Heiche enviar bicos polos ventos, da Galiza á India.
Petonets.

La angustia es aditiva

Remato de escoitar esta frase na tv. a angosa é aditiva, ben certo. Haiche días nos que a dor se aposenta, non se sabe moi ben porqué, por un mal sono, polo cansacio, por non ter comido ben ou por comer de máis ou, simplemente, porque a dor dalhe por che gritar: "¡Estou aquí, caralho!!!! e entón, ¿qué fas?. Vas cagar....

A pausa da Chula

As cousas van como van, un debe descansar a dor, senon chega un momento no que a dor se embala e se apodéra de tí. A choiva acompanha, en verdade para o descanso da alma. Caminho de vagar, miro de vagar, penso de vagar pero cabréome con xenio; eses sentimentos de maldade sempre se abren caminho con máis forza, é o destino do ser humano.
Cando era paquerrecha quería ser vento, o vento corre e corre en todas direccións. Si es vento e te cabreas só tes que correr, correr forte até esgotares. Si eres vento podes chegar a todas partes e ninguén te ve.

Caen chuzos de punto

Xa cheguei, cheguei a casa; a minha cidade ule a choiva e a humidade, a vellos con paraugas colgados no pescozo da esplada.
Gosto da lloiva, levo 9 anos a viver no mediterráneo, asím que... gosto moitísimo da choiva, de mollarme até dentro. Votavao de menos, esa sensación de ter o pelo mollado e unha pinga de auga que cae, incansabelmente da nariz.
Gosto das nubes, tenhen presencia propia, semella cando se che acercan que te van comer, que venhen a por tí, para engulirte, da sensación de grandeza, de grandeza da natureza.
Gosto do son da choiva cando cae.
Na minha cidade a choiva ten ritmo, ten compás, primeiro cae a reo, semella que non vai parar nunca e despois cae miudinho, para, miudinho, a reo, para, a reo, miudinho,....

Qué Chula a Pupa!

Ía Pupa a Chula triste polo mundo, non entendía cómo pero dalgún lado do horizonte comenzaron a pulular estranas consecuencias inesperadas.
-"Fixen ben, fixen ben"- decíase ó caminhar e doíanlle as pernas, demasiada inercia.
"Fixen ben, fixen ben", pensaba e comenzaba a cabrearse, a cabrearse para poder superar a door, e para non sentir un remorso que consideraba inxustificado.
"Fixen ben, fixen ben" ainda que entendía que sempre é duro que a alguén lle digan: "Sintoo, perdoa, pero marcho".
"Fixen ben, fixen ben; pero unha decisión ten unha consecuencia, eu tomei decisión e el tomou decisión-consecuencia"

Cada cidade ten un perfume, unha loita igualinho que nos.

As cidades tenhen vida propia, eso din, ainda que a mín Bracelona seméllame un cúmulo de olores de todas partes que non rematan de forman un único son; penso que é unha cidade vendida, vendida á modernidade, ó turismo, as ganas de facerse un hoco en Europa; os xóvenes occidentais visitan Barcelona como inicio dun periplo existencial que despois lles levará a Londres, París e Berlín.
Hoxe cambiei de cidade, estou no sur nunha pequerrecha cidade último bastión dos árabes; ten un perfume repartido que fai pensar; hai duas Granadas, está a Granada do Albaicín, Realejo, chea de alternativos, de guiris, de inmigrantes árabes cos seus falafes, shawuarmas e tes e a Granada do Zaidín, Recogidas, La Chana... repletinhas de persoas que pouco tenhen que ver conmigo, anclada uns cincuenta anos atrás: obsesión pola beleza, polo matrimonio remunerado,....; é consecuencia do pouco traballo que hai na zona, e evidentemente non se pode reprochar, porque forma parte da historia, da cultura que cae sobor de todos/as nós e que ningún/ha domina.
Todas/os nós temos moito que caminhar, cada un/ha fai una revolución propia que no meu caso semella non chegar a ningures. Debemos buscar a paz interior dentro dunha maranha de obsequios educativos, culturales,... que nos deixan "abambaneando" no abismo da histeria, pero, debo ser sinceira, nesta cidade eu vivo case sempre da praza Bibrrambla para arriba; evidentemente quizáis vivo alí enganándome a mín mesma o quizáis fuxindo de mín mesma o pode ser que tan só guiada por un perfumo de liberdad.

Unha vai e mira; mira que te mira mira que te revira.. pero non se ve nada de novo, unha fala e fala e refala e vai na procura dunha comprensión, dun ponto de partida para a non door, pero nada disto é posibel, as palabras non enchen os ocos deixados por tantos silencios... non se pode facer nada e a unha lle queda o valeiro, o valeiro do imposibel: Eu quero, eu quero, eu quérote e quero ser feliz....; pero semella que as duas cousas non se poden, nos non podemos....
É difícil, moito difícil deixar atrás o que queres, e difícil, dende a nosa mentalidade occidental, evidenciar o fracaso ante nos mesmos.
Pero unha/un fracasa e volta a fracasar, refracasa...sempre hai un comenzo e un final....aimda que o comezo e o final son partes do mesmo círculo, son parte de tí mesma.
Vou sentar no caminho a ver si me curo das feridas, dos moratons de tanto pranto.

Hussein.

As veces unha ponse a mirar as noticias por internet, polo tele, polos periódicos, (alternativos ou non), e decátase, de súpeto, da manipulación do PODER na que estamos inmersos. En verdade de teren os ollos abertos sería consciente a cotio do mundo no que vivimos, pero o hábito e pechar os, cada un/ha que se xustifique como mellor lle venha en gana.
O asesinato de Sadan Hussein é unha desas noticias que me fixeron decatarme, novamente, deste PODER que está ahí para asoballarnos e para vendernos verdades por mentiras e mentiras por verdades.
¿Por qué E.E.U.U entregou a Hussein si sabía que o entregaba a unha morte segura?,
¿Cómo é posibel que un goberno de facto gobernado por E.E.U.U poida levar a cabo unha ejecución sen o seu permiso?
¿Porqué os países europeos ou a O.N.U, non ten posto o grito no ceo, ónde está esa grande ética que tanto presumen?.
Son consciente de que istas frases son como un grao de area, ou bosta de vaca no desexo de cambiar as cousas, pero non estaría a gusto coa minha conciencia si non tivera deixado iste comentario no océano.