lingua e imperio

É increibel comprobar até que punto o imperio está interiorizado dentro de cada unha/un.
Nas minhas aulas tenho comprovado que os alumnos anglófon+s son, case sempre, lent+s. Hailhes que explicar dende o comenzo que as linguas son seres diferentes, con normas diferentes e reglas diferentes. Non é que el+s non sexan conscientes da existencia das linguas é que non son capaces de asimilar cousas tan básicas coma as diversas conjungacións cos pronomes ou persoas, ponhen os olhos coma platos cando descubren a diversidade formal do verbo ser, ainda que lhes digas que é "to be"; tes que declinar o verbo en inglés a carón do verbo en español e ir relacionando as persoas, as formas para que descubran os cambios. Penso que ainda que el+s perciben outras linguas e son conscientes da súa existencia non tiveron nunca a necesidade de se expresarse fora do inglés, caminhen por onde caminhen, ainda que viaxen moito, sempre poden falar na súa lingua nae e non tenhen a necesidade de abrirse, de conhecer, viven cerrados no hermetismo cultural da hexemonía lingüística; é unha demostración, para mí, do "obscurantismo imperial" e podemos relacionar este fenómeno con todos os outros que levan a pensar que o que non está interiorizado en tí é negativo ou incompresibel.
Non é unha norma para tod+s, conhezo alglófon+s cunha enorme capacidade para aprender linguas, pero é un feito reiterado na gran maioría das minhas aulas; e faime pensar até qué punto cada unha/un de nos non está asimilad+ a unhas normas de difícil ruptura