Eu non me sinto "espahola", dou gracas por ilo a quen sexa. Nunca tiven ningún sentimento de apego hacia ela, a pesar de que dou aulas de castelán; estudiei castelán porque gustaba da literatura hispanoamericana e dou aulas de espahnol porque gosto do trabalho e dame para comer e viaxar.
Pero sí sinto un fondo sentimento de orgulho hacia +s republican+s; sei que soa antiguo nestes tempos de delexicalización dos conceitos pero para mín el+s deron a súa vida polos dereitos d+s demáis e merecen un reconhecemento que non tenhen. Haiche poucos povos tan cobardes como o espanhol, e poucos que se permitan o luxo de desfacerse dunha loita revolucionaria tan fermosa como foi a defensa da república frente o fascismo; pero este fin de semana esa panda de carcas e conservadores demostraron que poden dar unha volta máis, chegar un chisco máis lonxe.
Non digo nada polo feito de que uns cristianos radicalizados (imos comenzar a utilizar o termo na súa xusta medida) levaran as bandeiras franquistas diante do vaticano para pedires a beatización dun punhado de fascistas; iso vai con eles, tenho conciencia de que ahí non che hai moito para facer.
O que non remato de entender é o por qué non se puxeron en pe os restantes habitantes dese país,¿ cómo se pode viver sen sentir un mínimo de furia pola inxusticia? ¿cómo se pode aturar a uns políticos dicer que a lei da "memória histórica" rompe espanha (ja,ja, ja!!!!) e permitirlhes, a esos mesmos políticos, a beatificación de 450 fascistas en nome da paz de españa? 450 fascistas que, ademáis, califican coma mártires da guerra.
E ahí están, os e as españoles e españolas a beber, comer, viaxar e pagar a sua hipoteca. A malviver sen dignidade, porque haiche que ser moi pobre de espíritu e moi langrán para non molestarse por isto.
Sem comentários:
Enviar um comentário