terça-feira, 22 de maio de 2007

Sensibleria


Deden ter razón aqueles que din que ando sensiblera nestes días porque as veces venhenme unhas ganas inauditas de estaren soa fora de todos eses comportamentos que me están a danhar, fora das frases-bofetada...soa a pasear sen xente conhecida...éntrame a dúbida de cánto dano estou a causar eu sen me decatar e instálase a certeza de que vivimos nunha sociedade que non se sabe relacionar, que non ten relacións sanas; suponho que estou demasiado perto da Amaia coas suas boas intencións para o mundo e a suas teorías de quearen relacións sanas, tan só relacións sanas... bonita utopia!!!!!
Deboche procurar un equilibrio para mín porque a desilusión o impregna tudo e así non se pode ir moi lonxe, é unha relación insana que establezo eu conmigo mesma.

1 comentário:

mari disse...

Hola, pareces desilusionada, tomatelo con humor, todo es mas llevadero asi. Ay galeguinha, me acuerdo de cuando nos despedimos a mitad de la rambla, se me ha olvidado el nombre de la calle que entra al rabal (no puede ser!!!), alli nos despedimos y pense "quizas no la vuelvo a ver, esta se me escapa por sus tierras", y mira dentro de poco se dara el reencuentro, estoy feliz, y triste porque dejare un lugar que he encontrado sola y que me gustaria para vivir, sola. Pero vuelvo a la lucha, bien acompanhada por gente como tu, y no es sensibleria, ni lo pienses. Bistos y hasta bien pronto