Deden ter razón aqueles que din que ando sensiblera nestes días porque as veces venhenme unhas ganas inauditas de estaren soa fora de todos eses comportamentos que me están a danhar, fora das frases-bofetada...soa a pasear sen xente conhecida...éntrame a dúbida de cánto dano estou a causar eu sen me decatar e instálase a certeza de que vivimos nunha sociedade que non se sabe relacionar, que non ten relacións sanas; suponho que estou demasiado perto da Amaia coas suas boas intencións para o mundo e a suas teorías de quearen relacións sanas, tan só relacións sanas... bonita utopia!!!!!
Deboche procurar un equilibrio para mín porque a desilusión o impregna tudo e así non se pode ir moi lonxe, é unha relación insana que establezo eu conmigo mesma.
1 comentário:
Hola, pareces desilusionada, tomatelo con humor, todo es mas llevadero asi. Ay galeguinha, me acuerdo de cuando nos despedimos a mitad de la rambla, se me ha olvidado el nombre de la calle que entra al rabal (no puede ser!!!), alli nos despedimos y pense "quizas no la vuelvo a ver, esta se me escapa por sus tierras", y mira dentro de poco se dara el reencuentro, estoy feliz, y triste porque dejare un lugar que he encontrado sola y que me gustaria para vivir, sola. Pero vuelvo a la lucha, bien acompanhada por gente como tu, y no es sensibleria, ni lo pienses. Bistos y hasta bien pronto
Enviar um comentário