Unha vai e mira; mira que te mira mira que te revira.. pero non se ve nada de novo, unha fala e fala e refala e vai na procura dunha comprensión, dun ponto de partida para a non door, pero nada disto é posibel, as palabras non enchen os ocos deixados por tantos silencios... non se pode facer nada e a unha lle queda o valeiro, o valeiro do imposibel: Eu quero, eu quero, eu quérote e quero ser feliz....; pero semella que as duas cousas non se poden, nos non podemos....
É difícil, moito difícil deixar atrás o que queres, e difícil, dende a nosa mentalidade occidental, evidenciar o fracaso ante nos mesmos.
Pero unha/un fracasa e volta a fracasar, refracasa...sempre hai un comenzo e un final....aimda que o comezo e o final son partes do mesmo círculo, son parte de tí mesma.
Vou sentar no caminho a ver si me curo das feridas, dos moratons de tanto pranto.