O poder

Maria, mi fufu de Madrid, dixome unha vez que eu miraba as cousas en demasia dende a perspectiva do poder...e posibel, nao posso dicer que nao, para min o poder esta en caseque todas as relacions humanas e unha cousa da que e preciso fuxir.

Agora eu tenho, por avatares da vida, un poder que produce medo en determinadas persoas, dependen de min. Nao e nada agradabel ver o medo nos olhos de outra persoa, pensan que tenhen que te tratar cun coidado especial porque pensan que as podes deixar en calquer momento, nao importa que ti intentes explicar lhes que nao tes pensado facerlhes dano...estan no seu dereito a desconfiar, tenhen dereito o medo...quizais eu tamen o teria na sua situacion. Pero e unha dor sentir esa soedade, saber que nao podes confiar nos olhos da outra porque a outra tem medo de ti....

O poder sempre e unha merda, anula, cega, produce soedade a quem a tem... O poder e unha carcere na que moitas veces entramos sen nos decatar e na que as veces ficamos se nos decatar..pero despois, un dia, o poder bate nas nosas caras tan forte que nos desfai...
Igual e super dificil ser consciente das tuas inxustas posicions de poder, penso.

Photo: Hassine Carmit

Non sei....

Non sei por qué ha un murikinho de xentinha no mundo que anda a pensar que eu vivo unha vida que nao quero viver.
Ensinoume Amaya, fai anos, que os sentimentos negativos e meyor abandonar os antes de nascer, pero ensinoume Moira que os sentimentos chegan sin que os poidas controlar e despois ti decides qué facer con eles.

Ando un chisco farta de que algunha xente me mire por enriba do hombro e me faga sentir no seu mirar esa frase de: "Ti estás tola, nao sabes cómo vai a vida, semelha que naceras onte".

Eu quixera escupirlhes à cara: "sei xogar o teu xogo, minha nena, máis non me sae dos ovarios!!!!vivo así porque quero, é unha decisión tomada dende a conciencia, ou da consciencia".

E tenho que marchar a casa con este sentimento de merda dentro, e coa idea de que ando, de novo, a cair no pecado, porque cada unha de nos ten o dereito de viver como lhe pete, nao ha unha posición vital melhor que outra; pensan os meus mandamentos!!

odio

Pódome ponher como me pete, pódome xustificar cómo me de a gana...pero o certo, a verdade, é que ando a "pecar" na minha ideoloxía. Ando a facer dano, verdade é tamén que non ando a mentir a ninguén, estou a facer dano dentro da legalidade ética?

Qué dereito tenho agora de facer xuicios de valor hacia nada? qué dereito a falar do ben o do mal?.....

Pintome de bondade é sonche un egoismo feito persoa, é dicer son un ser humano sen intención de raciocinio...sempre é difícil seguir os preceptos dunha relixión, son utopias hacía as que vas, xámais realidades nas que te mantés; podo pensar que ando nunha etapa de debilidade....é fácil nao ser débil cando nao tes tentacións, son unha pobre pecadora tentada polo dianho e caída en desgracia.

Nao importa, diga o que diga, faga o faga, ando a facer dano a alguén. Nao ha xustificacao.

Lauren Greenfield

http://www.viiphoto.com/showstory.php?nID=17

Mi casa tu casa, Guantánamo

É a minha frase do mes.
Díxoma unha das minhas estudantes; preguntoume se se podían cantar cancións nas aulas, dixenlhe que si eran en castelán(son mestra da supermegalingua do orgulho patrio) por min non había nengún problema, entón díxome:
"Eu quero cantar unha"
"¡Canta!
"Mi casa tu casa, Guántanamo, la conoces"
Non, díxenlhe pero dende logo que a quero conhecer.
Este semán trouxo, por fin, o c.d. son un grupo árabe de Miami, Guantánamo é o estribillo da canción e repiten a palabra unhas vinte veces durante a canción, que é, maioritariamente, en inglés.
Pero iso non resta grandiosidade a frase, que para min é magnífica, unha invitación estupenda!!

A lingua

Fai tempo decidín comenzar a utilizar o plural genérico femenino, pensei, (despois de ler a Wittig) que si a gran maioría da sociedade dicía que non tinha importancia o feito de utlizar o masculino xenérico, tampouco tería importancia modificar o.
Está a ser difícil e complicado sarcudirme o hábito de utilizar o masculino xenérico, está tan interiorizado en mín que tenho a sensación de que a xente non me vai entender e sempre tenho que estar a precisar. A verdade é que toda unha experiencia do control que a lingua exerce sobre as minhas formas de entendemento social.
Nas aulas é maís fácil, explio o cando se sorprenden e xa está, algunhas incluso fan chistes.
Na vida é máis difícil, algunha xente teima en me demostrar que semelha que non é tan insignificante o cambio, ou é insignificante cando o xenérico é masculino pero cobra importancia cando é femenino.
Fastidia comprobar estas verdades que ansiabas foran parte dos teus prexuicios ideolóxicos.

Lauren Greenfield

A puta que todas levamos dentro está fora

Fai xa un tempo estaba a dar aulas de "spañol!!!!!" en Barcelona, estaban as minhas aulas cheinhas de suecas. Un día preguntei, no momento gramatical adecuado, que era do que menos gostaban dos españois, unha delas díxome:
- Non gosto de que me digan cousas pola rúa!!!
E eu pensei....
- Din cousas pola rúa os homes en Barcelona!!!!! a min, que levo aquí 3 anos, xamáis tal me pasou, "e desta fea sueca de merda si que se ocupan???" ( é broma, pero é un pensamento moi típico de heterosexual alienada en exceso que me fai gracia!!!!).
Total, preguntando, xa non lembro a quém, a un home, evidentemente; díxome que os homes respetaban as "do país" pero às de fora eran susceptibeis de ser despreciadas ou non respetadas.
Aquí eu son a sueca, e é unha merda. Son a guiri, a diferente, estou a viver ó outro lado do espelho da minha cotidianidade. Son morena, olhos marróns, pelo negro, tez morena, visto con pantalón e vestido longo, levo pano na cachola e gafas de sol (mentras o sol mo permite), non miro os homes os olhos e levo cara de autosufiencia e pasotismo ( dime de qué presumes y te diré de qué careces), ainda así sei que todos me miran; o meu carón vexo rapazas árabes con roupas apretadas, ensinando media perna, pintadas e movéndose sesualmente, rindo con ganas de que os rapaces as desexen. Pero a elas nos as miran como a mín, por elas sinten un repeito que por min non senten.
Rara, esquisita de máis, esta visión tan machista que domina o mundo e non sabe de fronteiras. Rara esta forma de que te sintan turista, dominadora occidental, invasora do espacio...hai fronteiras internas en todas partes, eu tenho as cando estou no meu lugar, tí ter as cándo estás no teu???

Al-Qahira

Levo catro días a viver no Cairo. Din que é unha cidade que te sorprende, positiva e negativamente o mesmo día varias veces, quizáis estas contradiccións do sentimento sexan unha constante das grandes cidades, porque eu tamén o sentín en Bcn.

Onte fun colher un taxi para voltar do trabalho para casa, ainda non fago este caminho pola noite a pé, tardo 45 minutos en caminhar aquilo que à xente lhe leva 20, pérdome por todas partes.

Saín a vía principal, pítame un coche, fago unha sinal coa man e o auto para. Subo detrás, dou a dirección, o taxista dime que non sabe ónde está e eu penso:

- "Este pretende me enganar"

Éste é un pensamento constante cándo es "guiri", é estranho estar no outro lado do espelho.

Empezamos a movernos: de ónde es? ónde trabalhas? vou para a dereita ou para a esquerda? pregúntame, e eu: Ehhhhh!!!! para a dereita, eso sí que o sei.

O meu taxista para unhas cantas veces para preguntar a dirección, esta experiencia xa a conhezo de cando tiven que ir a pensión....pero..... Julia deume a dirección e díxome que era unha rúa grande, que despois eu tinha que caminhar a casa un anaquinho, que todos os taxistas a conhecían......

- "Quéreme enganar- sigo a pensar-vaime dar mil voltas e vaime pedir 10 libras, eu pago cinco" saco as cinco libras da carteira.

Baixa de novo a preguntar, e eu tamén baixo, porque vexo un policía perto e...de tanto patrulhar sempre conhecen as direccións. Nada, voltas, voltas e máis voltas, de repente vexo unha lembraza.

- " Aquí, aquí, esto conhezo o"

- "Conhéces o! estupendo.

Chegamos a minha rúa, saio do auto e estendo o meu bilhete de cinco libras.

- "Non, non- dime- eu non son taxista"

- "Perdón???"

Volvo a ofrecer os cartos.

-"Non, non, este é o meu auto e eu non son taxista"

- "Shukran, sukran yazilan, min qalbii" ( Obrigada de corazón)- digo facendo una reverencia coa man no corazón.

Miro ben e vexo que, de verdad, aquel auto era negro máis non tinha números de taxi.

Marcho sorprendida coma unha nena pequena.

Foto: Cyril Le Tourneur d'Ison

Bancos..

“hay bancos pa quererse,
hay bancos pa amarse,
bancos de atunes
y bancos de peces…
Y hay bancos que a ti
y a mí
y a todos nos chu…
pan la sangre”.

Los mártires del compás

Levo días así, de banco em banco. Menuda diversión!!!

Nuca tal se viu!!! os bancos non se comunican!!!! eu que sempre pensara que os cartos eran os únicos que disfrutaban da fermosa liberdade de movementos e hoxe descubro que non, os bancos tamén tenhen fronteiras, é norma da comunidade europea, vai ti saber qué andaran a agochar nesta norma tan estrana!!!. "Pensa mal e acertarás", dian as linguas antigas.

A única solución para transportar os meus tristes cartinhos dende aquí ate acolá e cunha visa, que me cobra un 4% cada vez que saco cartos, esta opción está lonxe de ser unha alternativa, penso que terminarei cos cartinhos nas medias, coma nos velhos tempos, cando a xente da minha terra emighraba as alemanias.

Chu, chu

Ahí che vai a Chula das Pupas, rulante... non hai posibilidades de queixas cando fas o que che peta; ninguém me manda, mándome eu sosinha, digo: fica! e fico, digo: lisca! e lisco.

Máis ainda así, enchida da liberdade, vaiche a Chula coa pupa, pupa de xente, de rúas, de vento e choiva. Vanselhe secar os olhos de tanto non-mirar; de tanto retornar a individualidade para sobreviver os desenlaces.

Digo: Chimpa e esquece! máis ahí non hai liberdade!

Foto: Alexandra Boulat

Son uma fundamentalista

Som uma fundamentalista dentro da minha relixión-ideoloxía. Penso que cada uma de nos debe facer uma forte autocrítica social e persoal, penso que cada persona tem a obriga fundamental de comportarse bem coas demáis, de ver as inxusticias incluso si vive dentro delas e si che son favorables, creo na obriga, ( no mandamento) de procurar entender as demáis, persoas e culturas, de non sentirte nunca melhor a outra, de non utilizar xamáis o poder.

Son consciente de que todas estas cousinhas son utopías irrealizabeis, uma nunca se pode ver dende fora, está supedita a rencores e odios, a dores e poderes...son os meus mandamentos diarios irrealizabeis.

Pero não me sae dos ovarios pensar que hai que ficar sentada a ver e te defender!
"A vida é asim! Hai que loitar pola supervivencia!" escoito uma morea de veces, não é que desconheza cómo funciona a realidade, é que confío numa realidade paralela irrealizabel.

Claro que não sería uma boa crente si não supera respeitar à xentinha que decide ficar dentro do microuniverso da pura contemplación.

Duele, duele el dolor.........(amparanoia)

As veces unha atópase co Destino, tes unha chamada, repentina, que non esperabas...e algo, dentro de tí, diche que hai uma forza maior que te está a enviar para outro lado; esto sentiu a Chula das Pupas aquel día de febreiro, dous días antes de tomar o autocarro caminho dun porto de mar...
Cando sintes o Destino a te guiar pensas sempre que vai ser un espectáculo de cores mil...algo predestinado semalla sempre parte da felicidade...mais non; o Destino, aprendeu a Pupeira dous meses despois, as veces quere que te enfrontes a tí mesma, ponherte diante as túas premisas para ver si es capaz de as seguir...
"De boquinha,minha rula Chula, as coisas sempre che son fáciles, mira a ver si as poden ponher na práctica!!!"
A deusa da fortuna, o deus do azar, o destino....un beijho para eles!!! por me ponher nesta angoxa existencial!!!!


Foto: FRANCO PAGETTI, Irak.

Barbaridades!!!!!

Xa sei que sempre digo que estou a escoitar barbaridades, pero, desta vez, de verdade, cheguamos o culmen.

Unhas das minhas compis de curro, (son superprofesora de la superlengua imperial castellana, como xa sabedes), estivo a viver en Angola co seu companheiro; eu non a conhecía, o outro día coincidimos todas a fumar un cigarro na saída da escola. Non lhe fora moi bem, semalha e tornou arrepiada.

Dicía que os chinos estaban a controlar o monopolio da construcción é que as construccións eran unha merda, que se desfacían co vento- sonoume raro ise desprecio polos chinos, de seguro que os franceses íanlhes construir palacios de cristal?-, pero seguín escoitando, raro en mín. Díxonos que podías pasar tres meses a espera de ter un ovo para facer unha tortilha, e tres meses máis si querías botarlhe un chisco de xamón.

E así de súpeto, soltou:

- Alí, comprendín o racismo. Aprendín a ser racista. Foi unha sorte para eles que foran esclavizados porque así, os que viven agora na Europa e na América poden saber que é a civilización, porque eles cómense uns os outros.

Como a vía da violencia, frecuente en mín, non da moito resultado e faime desgraciada, díxenlhe:

- Imaxino que tiveches que facer un bo trabalho de autocrítica antes de poder chegar a esa conclusión sobor de tí mesma.

E ela díxo:

Sí, xa sei que sona forte, pero cando cheguei vin todas as neveiras fechadas con candados e pensei, Eu paso de fechar a minha, pero tía, se non a fechas roubanche todo o que tes!!!

Escoito que a vía do diálogo tampouco vai a ningures...

Este tipo de opinións son antiéticas, nunca, baixo nigún motivo, baixo ningunha experiencia está permitido, na cabecinha de calquer persoa pensante, chegar a esta barabaridade!!!!

Por pensar...suponho que chegou alí con ganas de limpar o cu con cartos despois de cagar, namentras lhes da aulas de espanhol a élite que todo o rouba, suponho que non se lhe pasou pola maxín nin tan siquera mirar o redor por veres si había algo que poidese explicar tanta desesperación.

Nin que dicer ten que non confío en ningún dos seus pensamentos.

Mulher feita rato.....rato feito mulher-familia

Ìa eu hoxe paseando, tararín, tararero, pola FNAC do Porto, adaptándome as modernas bibliotecas...tralarín tralarero, a mirar ratos para o meu minhocas que anda necesitado dun, hai ratos para nenas con dibuxos do Walt disney, ratos de cores...e ratos con camisolas de equipas de futbol...tralarín, tralarero...sigo a abraiarme con estas cousas do disenho...pero...tralarín tralarero!!!, e, de súpeto, vete aquí que se me parou o mundo, decatome de que o rato coa camisola da equipa de italia tinha tetas e cú, tetas e cu!!!!as tetas na parte de diante, onde clicas para entrar nuhna páxina e para abrir o comando de "pegar e colar", cu onde inclinas a palma.... no medio unha cinturinha algo inclinada hacía a dereita...non souben que facer, en verdade non acreditaba!!! non acreditaba!!
Saín disparada para a sección de libros na procura de algo escrito por mulheres, non sei...debería ter corrido cara o mostrador da páxina de reclamacións...pero non....fun parar a sección de mulheres e familia!!!!! mulheres e familia!!!! isa é toda a sección feminista que tenhen... esta tarde pregunteilhes as minhas estudantes si había na cidade algunha librería especializada en temas femeninos,- cómo?, dixeronme, non entendemos qué procuras. Temas escritos para mulheres, de mulheres, temas de xénero- dixem...- Non temos diso, contestaron. Terei que preguntar noutra parte, porque, na verdade, ser mestra de espanhol ( esa bonita linghua!!!) fai que remates dándolhes aulas a lo más "chic-conservador" del panorama local o internacional...e alí non hai moito que escudrinhar, ainda que de todas podes aprender algunha cousa.

Demos gracias al Dios que gobierna occidente de que el machismo no pulula en demasia por nuestros hermosos lares repletos de libertades, no dicen eso nuestras voces bien-pensantes? !!!!!!

A teimar

Un colega físico díxome non fai moito que dentro das ciencias hai unha lema: "Si o podes medir è que estàs nun erro", eu, que ando sempre coa teima de teimar sobre occidente, ando, ( simbó-
licamente porque na realidade estou pechada nunha habita) a estudar a gramática da espanha dende o seu ponto de vista máis convencional. A linguaxe é complexa en caseque todas as linguas, pero hai moitas cousas que non rematan de ser moi claras para mín:

"Trabaja mucho pero no consigue trabajo" é unha oración coordinada porque si lhe quitas o enlace as duas frases tenhen senso propio.
"A pesar de que trabaja mucho no consigue trabajo" é unha frase subordinada concesiva, a pesar de que si lhe quitas o nexo as duas frases seguen a manter o senso, podes explicar o polo senso restrinxivo, (unha depende doutra polo senso, ainda que eso nada ten que ver co anterior razonamento estructural); podes dicer moitas outras cousas e teorías diferentes que eu ainda non achei, de seguro que algunha de vos mo podería dicer...pero de forma lóxica, levada pola razón (terribels connotacións este vocablo!!!)máis pura eu non remato de cuadrar o puzle.
A ciencia é o gran adianto de occidente, está tan orgulhoso dela como da modernidade, de feito, unha non podería ser sin a outra. Todo pode ser medido pola razón, todo entra dentro dos límites do pensar, da multitude de enlaces que explican ate o derradeiro recuncho... pero, quizais, todas as nosas cavilacións estén erradas, quizáis a razón xustifícase con incongruencias, coma unha rede de sinrazóns que se afunden dentro dela mesma.
Qué lhe queda a occidente sensa a razón? qué novas fronteiras de pensamento poderíamos explorar si negamos a primacía da razón?

Foto: Alexandra Boulat.

Tópicos???

Tenho quizais o ouvido demasiado orientado últimamente, pero non fago maís que escoitar mulher asociada a guapa; escoitas a radio, hai unha entrevista home-mulher, cal é o primeiro comentario: "que fermosa que estás hoxe!", vai aparecer unha mulher nun plató da t.v cómo apresentan: "unha fermosa mulher"; o outro día presentáronme a unha companheira de curre o seu primeiro comentaario: "qué guapa es!". Ser mulher está sublimemente condicionada a ser guapa, se non es guapa non tes presencia, de Alfonsina Storni din os libros de literatura que "non era guapa" e eu pregúntome, cómo se fai para definir a beleza?, quempuxo as normas? ónde están escritas? ónde as podo ler para definirme?.Cando se presenta a un home nunca aparece a palabra guapo: "Hoxe temos aquí ao rokeiro fulanito, guapísimo coma sempre".

Son consciente de que isto que estou a dicer é unha obviedade,tudus sabemos...pero, ainda así, a pesares de que tudus sabemos seguimos a escoitar o, e a creer o... así que non semelha unha obviedade tan obvia.

Foto: Alexandra Boulat.

Aloe Vera

Sorprendinme o otro día no supermercado, todos os productos levan Aloe Vera, é unha planta medicinal, din nas súas publicidades, é verdade, é moi boa para curar a pele.
Na minha teoría sempre hai que desconfiar da tele e da publicidade. Venden leites de banho de aloe vera, yogures de aloe vera, ...coa mensaxe "é unha maravilla para a túa saúde", pero os productos están cheios dunhas cousas que non sabemos o que son, cuns nomes rarísimos que despois ven algunha colega nutricionista e dí che que é unha merda para o organismo.
É o proceso constante do mercantilismo que move a modernidade, mentir ou crear necesidades; é para vender máis, nada que ver coa preocupación pola saúde de niguem de nós, cada día máis xoven coa Aloe Vera, renova por dentro e por fora.
Non che é unha nova para niguem esto que estou a dicer, pero entra unha furía atroz e entran ganas de colher o machete e reventar as estanterias do super, pola saúde de todas/os, pola destrucción das/os consumidoras/es!!!

Foto: Alexandra Boulat

Unha, duas, tres...chimpo outra vez!!

Moitas das cancións que eu identifico comigo tenhen que ver coa viaxe:

Deixe me ir, preciso andar
vou por ahí a procurar,
rir pra non chorar"
Marisa Monte.


"Es mi destino, piedra y camino,
de un suenho, lejano y bello, vida,
soy peregrino"

"Yo llevo en el cuerpo un motor
que nunca deja de rolar
yo llevo en el alma un camino
destino a más nunca llegar"

Manu Chao.

As veces penso que é coma unha condena, vas deixando amig+s, porque a xente sigue ahí, contigo, vaias onde vais, con mensaxes, teléfonos...pero eu perdo a cotidianidade con elas/es; non podo estar cando están mal, non podo estar cando están bem, non podo seguir as/os e saber qué pasa dentro das suas testas; sempre debo voltar a empezar; facer conversar, traer lembranzas,..interpretar olladas, desexos,...
Cando andas tanto a rular perdes as bases sentimentais, sínteste individual. Pero eu non podo, en verdade, non me podo estar quieta, quizáis deberíame preguntar por qué?

Foto: Alexandra Boulat

Sempre foi unha gran mulher!!!

Na minha vida escoitei moitas frases dignas de ser mencionadas dentro da longa recua de machistadas mil, moitas tenho as aturado en carne propia. Aquí só vou mecionar duas:

A primeira escoitei na fai uns cantos anos da boca dun granadino, compañeiro meu de piso, vou na traducir ao galego (ainda que quem vivimos neste paisinho sabemos que isa grande lingua de España!!!!, o castelán-español é difícil de traducir, debido a sua grandeza-conquistadora!!!!!), vem, aláh vou:

- Eu, que coa única mulher coa que comuniquei sempre foi minha nai, noto que agora coa minha moza establezco a mesma relación.

Ainda que iste comentario semelhe un pensamento para a rectificación, non vin ningún cambio no seu comportamento no seguinte ano e medio que compartín piso con el.

A segunda foi na "Telegaita" nun programa que vai polas vilas na procura de gaiteiros famosos nas épocas pasadas. Non lembro o nome do gaiteiro, é en verdade, non fixen nada para o reter na memoria,( algo habitual en mín, por outra banda). Falaba da súa mulher, era dunha vila de lonxe e a familia dele teimaba en que el tinha que procurar unha un pouco máis perto, pero el gostaba daquela e foi unha grande elección:

- É unha gran mulher, sempre foi unha esclava!!!!

Comenta tí, que eu marcho.



Photo: Alexandra Boulat. Albanesas/es

qalbii min falestina/ o meu corazón está con Palestina

Dan un pouco de arrepio os xornais;os xornais, os intelectuais, a política, os/as políticos/as, a Razón,as normalidades, esa capa de pensamento-pacífico-social-neutral que cubre todo o imperio de occidente; arrepio e raiba, en verdade, a mín dame raiba.A mín e a moit+s máis, In sha Allah!!!
Hai moit+s pensadores, en certa forma fora do sistema, que anuncian a manipulación das palabras, sábese dende sempre que cando les un xornal debes ler entre líneas, ler o que non está escrito, a verdade está escondida; pero esta manhá deume por ler os xornais desta Patria sua chamada sPaña!!!e...mete medo ese posicionamento tan a favor d+s sionistas,(que non son Israel, e que non son os xudeos),non hai nin unha soa crítica hacia o goberno de Israel, pero sí unha dura crítica hacia Hamas.Miles de palestin+s loitan polo dereito básico da comida, un dereito que figura nesa carta de Dereitos Humanos que tanta vanagloria ches da +s occidentais pero ningún dos medios de comunicación de masas fan a máis mínima mención do por qué ou do cómo.
É unha constante, unha vergonza para a concepto das persoas, ilústranos como unha merda!!!!.

Foto: Alexandra Boulat