Moitas das cancións que eu identifico comigo tenhen que ver coa viaxe:
Deixe me ir, preciso andar
vou por ahí a procurar,
rir pra non chorar"
Marisa Monte.
"Es mi destino, piedra y camino,
de un suenho, lejano y bello, vida,
soy peregrino"
"Yo llevo en el cuerpo un motor
que nunca deja de rolar
yo llevo en el alma un camino
destino a más nunca llegar"
Manu Chao.
As veces penso que é coma unha condena, vas deixando amig+s, porque a xente sigue ahí, contigo, vaias onde vais, con mensaxes, teléfonos...pero eu perdo a cotidianidade con elas/es; non podo estar cando están mal, non podo estar cando están bem, non podo seguir as/os e saber qué pasa dentro das suas testas; sempre debo voltar a empezar; facer conversar, traer lembranzas,..interpretar olladas, desexos,...
Cando andas tanto a rular perdes as bases sentimentais, sínteste individual. Pero eu non podo, en verdade, non me podo estar quieta, quizáis deberíame preguntar por qué?
Foto: Alexandra Boulat
Sem comentários:
Enviar um comentário