A lingua

Fai tempo decidín comenzar a utilizar o plural genérico femenino, pensei, (despois de ler a Wittig) que si a gran maioría da sociedade dicía que non tinha importancia o feito de utlizar o masculino xenérico, tampouco tería importancia modificar o.
Está a ser difícil e complicado sarcudirme o hábito de utilizar o masculino xenérico, está tan interiorizado en mín que tenho a sensación de que a xente non me vai entender e sempre tenho que estar a precisar. A verdade é que toda unha experiencia do control que a lingua exerce sobre as minhas formas de entendemento social.
Nas aulas é maís fácil, explio o cando se sorprenden e xa está, algunhas incluso fan chistes.
Na vida é máis difícil, algunha xente teima en me demostrar que semelha que non é tan insignificante o cambio, ou é insignificante cando o xenérico é masculino pero cobra importancia cando é femenino.
Fastidia comprobar estas verdades que ansiabas foran parte dos teus prexuicios ideolóxicos.

Lauren Greenfield

A puta que todas levamos dentro está fora

Fai xa un tempo estaba a dar aulas de "spañol!!!!!" en Barcelona, estaban as minhas aulas cheinhas de suecas. Un día preguntei, no momento gramatical adecuado, que era do que menos gostaban dos españois, unha delas díxome:
- Non gosto de que me digan cousas pola rúa!!!
E eu pensei....
- Din cousas pola rúa os homes en Barcelona!!!!! a min, que levo aquí 3 anos, xamáis tal me pasou, "e desta fea sueca de merda si que se ocupan???" ( é broma, pero é un pensamento moi típico de heterosexual alienada en exceso que me fai gracia!!!!).
Total, preguntando, xa non lembro a quém, a un home, evidentemente; díxome que os homes respetaban as "do país" pero às de fora eran susceptibeis de ser despreciadas ou non respetadas.
Aquí eu son a sueca, e é unha merda. Son a guiri, a diferente, estou a viver ó outro lado do espelho da minha cotidianidade. Son morena, olhos marróns, pelo negro, tez morena, visto con pantalón e vestido longo, levo pano na cachola e gafas de sol (mentras o sol mo permite), non miro os homes os olhos e levo cara de autosufiencia e pasotismo ( dime de qué presumes y te diré de qué careces), ainda así sei que todos me miran; o meu carón vexo rapazas árabes con roupas apretadas, ensinando media perna, pintadas e movéndose sesualmente, rindo con ganas de que os rapaces as desexen. Pero a elas nos as miran como a mín, por elas sinten un repeito que por min non senten.
Rara, esquisita de máis, esta visión tan machista que domina o mundo e non sabe de fronteiras. Rara esta forma de que te sintan turista, dominadora occidental, invasora do espacio...hai fronteiras internas en todas partes, eu tenho as cando estou no meu lugar, tí ter as cándo estás no teu???

Al-Qahira

Levo catro días a viver no Cairo. Din que é unha cidade que te sorprende, positiva e negativamente o mesmo día varias veces, quizáis estas contradiccións do sentimento sexan unha constante das grandes cidades, porque eu tamén o sentín en Bcn.

Onte fun colher un taxi para voltar do trabalho para casa, ainda non fago este caminho pola noite a pé, tardo 45 minutos en caminhar aquilo que à xente lhe leva 20, pérdome por todas partes.

Saín a vía principal, pítame un coche, fago unha sinal coa man e o auto para. Subo detrás, dou a dirección, o taxista dime que non sabe ónde está e eu penso:

- "Este pretende me enganar"

Éste é un pensamento constante cándo es "guiri", é estranho estar no outro lado do espelho.

Empezamos a movernos: de ónde es? ónde trabalhas? vou para a dereita ou para a esquerda? pregúntame, e eu: Ehhhhh!!!! para a dereita, eso sí que o sei.

O meu taxista para unhas cantas veces para preguntar a dirección, esta experiencia xa a conhezo de cando tiven que ir a pensión....pero..... Julia deume a dirección e díxome que era unha rúa grande, que despois eu tinha que caminhar a casa un anaquinho, que todos os taxistas a conhecían......

- "Quéreme enganar- sigo a pensar-vaime dar mil voltas e vaime pedir 10 libras, eu pago cinco" saco as cinco libras da carteira.

Baixa de novo a preguntar, e eu tamén baixo, porque vexo un policía perto e...de tanto patrulhar sempre conhecen as direccións. Nada, voltas, voltas e máis voltas, de repente vexo unha lembraza.

- " Aquí, aquí, esto conhezo o"

- "Conhéces o! estupendo.

Chegamos a minha rúa, saio do auto e estendo o meu bilhete de cinco libras.

- "Non, non- dime- eu non son taxista"

- "Perdón???"

Volvo a ofrecer os cartos.

-"Non, non, este é o meu auto e eu non son taxista"

- "Shukran, sukran yazilan, min qalbii" ( Obrigada de corazón)- digo facendo una reverencia coa man no corazón.

Miro ben e vexo que, de verdad, aquel auto era negro máis non tinha números de taxi.

Marcho sorprendida coma unha nena pequena.

Foto: Cyril Le Tourneur d'Ison