lingua e imperio

É increibel comprobar até que punto o imperio está interiorizado dentro de cada unha/un.
Nas minhas aulas tenho comprovado que os alumnos anglófon+s son, case sempre, lent+s. Hailhes que explicar dende o comenzo que as linguas son seres diferentes, con normas diferentes e reglas diferentes. Non é que el+s non sexan conscientes da existencia das linguas é que non son capaces de asimilar cousas tan básicas coma as diversas conjungacións cos pronomes ou persoas, ponhen os olhos coma platos cando descubren a diversidade formal do verbo ser, ainda que lhes digas que é "to be"; tes que declinar o verbo en inglés a carón do verbo en español e ir relacionando as persoas, as formas para que descubran os cambios. Penso que ainda que el+s perciben outras linguas e son conscientes da súa existencia non tiveron nunca a necesidade de se expresarse fora do inglés, caminhen por onde caminhen, ainda que viaxen moito, sempre poden falar na súa lingua nae e non tenhen a necesidade de abrirse, de conhecer, viven cerrados no hermetismo cultural da hexemonía lingüística; é unha demostración, para mí, do "obscurantismo imperial" e podemos relacionar este fenómeno con todos os outros que levan a pensar que o que non está interiorizado en tí é negativo ou incompresibel.
Non é unha norma para tod+s, conhezo alglófon+s cunha enorme capacidade para aprender linguas, pero é un feito reiterado na gran maioría das minhas aulas; e faime pensar até qué punto cada unha/un de nos non está asimilad+ a unhas normas de difícil ruptura

Haiche vai, panha!!!!

Eu non me sinto "espahola", dou gracas por ilo a quen sexa. Nunca tiven ningún sentimento de apego hacia ela, a pesar de que dou aulas de castelán; estudiei castelán porque gustaba da literatura hispanoamericana e dou aulas de espahnol porque gosto do trabalho e dame para comer e viaxar.

Pero sí sinto un fondo sentimento de orgulho hacia +s republican+s; sei que soa antiguo nestes tempos de delexicalización dos conceitos pero para mín el+s deron a súa vida polos dereitos d+s demáis e merecen un reconhecemento que non tenhen. Haiche poucos povos tan cobardes como o espanhol, e poucos que se permitan o luxo de desfacerse dunha loita revolucionaria tan fermosa como foi a defensa da república frente o fascismo; pero este fin de semana esa panda de carcas e conservadores demostraron que poden dar unha volta máis, chegar un chisco máis lonxe.

Non digo nada polo feito de que uns cristianos radicalizados (imos comenzar a utilizar o termo na súa xusta medida) levaran as bandeiras franquistas diante do vaticano para pedires a beatización dun punhado de fascistas; iso vai con eles, tenho conciencia de que ahí non che hai moito para facer.

O que non remato de entender é o por qué non se puxeron en pe os restantes habitantes dese país,¿ cómo se pode viver sen sentir un mínimo de furia pola inxusticia? ¿cómo se pode aturar a uns políticos dicer que a lei da "memória histórica" rompe espanha (ja,ja, ja!!!!) e permitirlhes, a esos mesmos políticos, a beatificación de 450 fascistas en nome da paz de españa? 450 fascistas que, ademáis, califican coma mártires da guerra.

E ahí están, os e as españoles e españolas a beber, comer, viaxar e pagar a sua hipoteca. A malviver sen dignidade, porque haiche que ser moi pobre de espíritu e moi langrán para non molestarse por isto.