La angustia es aditiva

Remato de escoitar esta frase na tv. a angosa é aditiva, ben certo. Haiche días nos que a dor se aposenta, non se sabe moi ben porqué, por un mal sono, polo cansacio, por non ter comido ben ou por comer de máis ou, simplemente, porque a dor dalhe por che gritar: "¡Estou aquí, caralho!!!! e entón, ¿qué fas?. Vas cagar....

A pausa da Chula

As cousas van como van, un debe descansar a dor, senon chega un momento no que a dor se embala e se apodéra de tí. A choiva acompanha, en verdade para o descanso da alma. Caminho de vagar, miro de vagar, penso de vagar pero cabréome con xenio; eses sentimentos de maldade sempre se abren caminho con máis forza, é o destino do ser humano.
Cando era paquerrecha quería ser vento, o vento corre e corre en todas direccións. Si es vento e te cabreas só tes que correr, correr forte até esgotares. Si eres vento podes chegar a todas partes e ninguén te ve.

Caen chuzos de punto

Xa cheguei, cheguei a casa; a minha cidade ule a choiva e a humidade, a vellos con paraugas colgados no pescozo da esplada.
Gosto da lloiva, levo 9 anos a viver no mediterráneo, asím que... gosto moitísimo da choiva, de mollarme até dentro. Votavao de menos, esa sensación de ter o pelo mollado e unha pinga de auga que cae, incansabelmente da nariz.
Gosto das nubes, tenhen presencia propia, semella cando se che acercan que te van comer, que venhen a por tí, para engulirte, da sensación de grandeza, de grandeza da natureza.
Gosto do son da choiva cando cae.
Na minha cidade a choiva ten ritmo, ten compás, primeiro cae a reo, semella que non vai parar nunca e despois cae miudinho, para, miudinho, a reo, para, a reo, miudinho,....

Qué Chula a Pupa!

Ía Pupa a Chula triste polo mundo, non entendía cómo pero dalgún lado do horizonte comenzaron a pulular estranas consecuencias inesperadas.
-"Fixen ben, fixen ben"- decíase ó caminhar e doíanlle as pernas, demasiada inercia.
"Fixen ben, fixen ben", pensaba e comenzaba a cabrearse, a cabrearse para poder superar a door, e para non sentir un remorso que consideraba inxustificado.
"Fixen ben, fixen ben" ainda que entendía que sempre é duro que a alguén lle digan: "Sintoo, perdoa, pero marcho".
"Fixen ben, fixen ben; pero unha decisión ten unha consecuencia, eu tomei decisión e el tomou decisión-consecuencia"

Cada cidade ten un perfume, unha loita igualinho que nos.

As cidades tenhen vida propia, eso din, ainda que a mín Bracelona seméllame un cúmulo de olores de todas partes que non rematan de forman un único son; penso que é unha cidade vendida, vendida á modernidade, ó turismo, as ganas de facerse un hoco en Europa; os xóvenes occidentais visitan Barcelona como inicio dun periplo existencial que despois lles levará a Londres, París e Berlín.
Hoxe cambiei de cidade, estou no sur nunha pequerrecha cidade último bastión dos árabes; ten un perfume repartido que fai pensar; hai duas Granadas, está a Granada do Albaicín, Realejo, chea de alternativos, de guiris, de inmigrantes árabes cos seus falafes, shawuarmas e tes e a Granada do Zaidín, Recogidas, La Chana... repletinhas de persoas que pouco tenhen que ver conmigo, anclada uns cincuenta anos atrás: obsesión pola beleza, polo matrimonio remunerado,....; é consecuencia do pouco traballo que hai na zona, e evidentemente non se pode reprochar, porque forma parte da historia, da cultura que cae sobor de todos/as nós e que ningún/ha domina.
Todas/os nós temos moito que caminhar, cada un/ha fai una revolución propia que no meu caso semella non chegar a ningures. Debemos buscar a paz interior dentro dunha maranha de obsequios educativos, culturales,... que nos deixan "abambaneando" no abismo da histeria, pero, debo ser sinceira, nesta cidade eu vivo case sempre da praza Bibrrambla para arriba; evidentemente quizáis vivo alí enganándome a mín mesma o quizáis fuxindo de mín mesma o pode ser que tan só guiada por un perfumo de liberdad.