Pantasmas e mentiras

Levo anos a me escoitar diciendo o mesmo, moitos anos mirando cara o meu ombligo para ver sempre os mesmos defectos; non che hai forma de cambiar os????? semelha que non, ou non quero, ou non podo ou gosto de seren tan patéticamete débil.

Haiche que ser moi forte para afrontar a verdade, habitualmente cada un de nos, eu ao menos, vivo nunha mentira consciente, (igual que fan as personaxes de Onetti, non che é unha invención minha); a realidade está alí...pero ela é demasiado forte para áfrontar a, así que un/ha colócase a nebulosa da incertidume, nas múltiples posibilidades que nos ofrece a razón cos seus desvaríos, e comenza a ver a película en proyección....consciente de que está sentada a contemplar pero demasiado atemorizada.

Co tempo as mentiras da razón xa non tenhen senso, porque a verdade deixa de doer; pero entón estaremos entretidos noutra mentira diferente, esencial para o noso ego nese momento.

Eu ando últimamente a crer nunha amistade caseque imposibel (o cáseque é parte da sinrazón razonada?), porque é demasiado difícil reconhecer que estiven sumerxida nos derradeiros tres anos nunha realidade estrambóticamente inorgulhosa; ou quizáis a mentira sexa a imposibilidade da amistade para xustificar unha dor que non lisca máis; haberá que esperar para saber ónde está realmente a verdade e ónde a mentira, ónde me estou amentir??? Seino...non o sei, seino..non o sei....

É un xogo da minha testa, vou comenzar a entender iso da razón da sinrazón....coma dicía Cervantes.

Pantasmapupas

Á Chula das Pupas acércanselle as pantasmas do pasado: uhhhh!!!! uhhhhhh!!!!!

Venhen disfranzando angoxas novas, é máis fácil pensar no pasado que no futuro; e porque Pupinhas non gosta de se desfacer de nada, gosta de reter as lembranzas dentro, polos séculos dos séculos até de tanto pó que pinhan quedan ocultas nalgures.

Agora vai....

Así é

Mira para un lado, mira, mira, mira para o outro!!! Sempre hai que andar a mirar oredor, xente, xente, xentinha que pasa e que fica en tí ; ves xente que se alonxa e hai que deixar a ir, todos/as debemos caminhar o noso ritmo, abandonar as carencias, recuperar os anhelos.... unha mira e non quere entender, ainda que entenda.

Moitas veces non hai forma de ponherse no lugar dos demáis, non podes facer suposicións sobor do desconhecido...pero podes ver as evidencias e actuar na consecuencia..xa está, para eso nos sirve a razón, non para comprender, só para analizar...

Vou durmirrrrrr

Cartos

Son cousas raras as mentes humáns, somos capaces de nos convencer de case calquer cousa que se nos antolhe, non tes algo de medo de tí mesma/o?, eu sinto arrepios, pero igual miro cara outro recuncho no instante de reconhecer unha crítica.

Vivimos en mundos de abundancia, acó arriba, pero para manter a nosa abundancia, para xerar máis disto, debemos convencer os demáis de que o melhor do mundo e mercar, mercar e mercar. Así lhes inflinximos os países máis "pobres", ( pobres pola nosa culpa, pobres no noso sistema), que nestes lares vivimos de medo, a morrer de felicidade. E eles venhen, venhen a conquistar o sonho das américas, (das américas europeas) a trabalhar de esclavos, a ganhar unha merda, a morrer no intento...

Como remate final desta sinrazón, agora sae unha lei que permite ponherlhes una camisa de forza a aqueles inmigrantes repatriados, ponherlhe a camisa de forza no avión de volta as suás casas, de volta o inicio, en avión Iberia...hostias!!!!

O culmen, o punto final, o estado superior da inxusticia argumentan que esta lei sae para protexes os inmigrantes de morrer debido as súas teimas por ficar.

Reproduzo: "El Pais" 3 de octubre 2007

".... han colaborado en la elaboración de la norma, que consideraron vital tras el caso

Aikpitanhi, quien falleció amordazado tras resistirse violentamente a la expulsión en un vuelo comercial en el que se le devolvía a Nigeria escoltado por tres policías, dada su corpulencia."

Arrediola, era King Kong?, Cómo fai unha persoa para morrer amordazada? eche un enigma de mago.