A perimplona sonhaba na noite,
a perimplona sonhaba na cama, a perimplona sonhaba na rúa, a
perimplona sonhaba no día, a perimplona sonhaba e sonhaba.......
e sonhaba.... parrulinha, ohh!!!parrula.
Os amigos, a familia, o ghuapo mozo que a acompanha.... todos e
todas sempre lle dicían:
- ¿E logo algún día non estaría ben despertar!!!!
As veces, algún recém conhecido tenlle dito:
- Non gosto das personas que tanto sonhan.
E dentro da cachola da Perinplona formáse un cohágulo de non-
comprensión ( que non é sinónimo de incomprensión; comprender,
comprendía, pero non compartía).
- Sonhar e bonito- pensaba Perimpla.
Pero hoxe, despois de catro meses debe deixar un traballo, e
ninguén lle dixo adiós, e ningún ou ningunha dos e das complaheiras
soltaron nin un laio pequerrecho, nin un: "Foi un ghusto" ou " Foi
un ghustinho".
E Perimpla, sempre nestes intres pensa.
- ¡ Hostia que é fodido sonhar!
2 comentários:
No é fodido sonhar, no siempre, solo a veces. No importa la cantidad... sí la calidad.
"Fue un placer trabajar contigo, me hiciste sonreír y disfrutar muchas veces."
Un abrazo perimplona
Creio que estamos a viver vidas pararelas (paralepípedas?).
Eu também acabo de espertar do "sonho das justas" com um hostiom.
Eles/as o perdem, ghuapa!
Parabéns por esta nova faceta criativa!
(Me cago en la PIII!, nom podias deixar que a penha escreva os comentários sem ter que registrar-se no Google-mail?)
Enviar um comentário